понедељак, 28. мај 2012.

IVANA MILANKOV


Ivana Milankov, rođena 1952. godine u Beogradu gde se školovala i završila studije anglistike na Filološkom fakultetu beogradskog Univerziteta. Autor je nekoliko knjiga poezije: MEĐUPROSTORI, PUT DO GLAVE, VAVILONSKI PRAZNICI SPUŠTANJE STAKLA, OKO IZA VAZDUHA, ISPOVEST MUNJA. Takođe je autor knjige poetske proze: IZMEĐU REČI I SLIKE. Prevođena na engleski, nemački, španski, poljski. Sem spisateljskog rada ,aktivna je na polju prevodilaštva. Prevodila poeziju Emili Dikinson, Silvije Plat,Vilijema Blejka,Vilijema B. Jejtsa , Alena Ginzberga. Tokom 80-ih godina prošlog veka bavila se uličnim performansima kako u Beogradu, tako u Londonu i u gradovima kalifornijske obale i Koloradu.



HADRIJAN, SLIČNOSTI, SKRIVENOJ

Do Trakije dodjoh
ne zbog Rima.
Do Trakije dodjoh,
ne zbog svetkovina latinskih.
Do Trakije dodjoh,
ne zbog širina pompeznih.
Do Trakije dodjoh
zbog nečeg titrajućeg, zovućeg,
što u čulima i razumu nikada bivstvovalo nije.
Do Trakije doćoh
zbog proleća jednog divljeg.
Mišljah možda je još tu onaj
koga tražim,
onaj meni sličan,
onaj koga predugo odlagah
kao pred smrt kada skida se prstenje, na način
            lagan i svečan
ili kraljevski sporo kad odlaže se odežda zemaljska.
I tako tražeći prirodu drugu
iz obika dalekog, iz oblika visikog, iz oblika
toplog
u mene da se stopi,
naćoh divljinu i njeno srce –
plemena, vatru, obrede očima nepoznate, drevna žrtvovanja.
Rimljanin sam, i ja znam za žrtvu – vidljivu.
Ali ovaj drugi, onaj koga tražim
čeka me izvan sfera, kosmosa i bogova mi znanih,
čeka da mi proleće ovo trakijsko poslednju krvnu čežnju spali,
čeka dok mi se poslednja haljina starog razuma po pepelu ne razveje,
čeka dovoljno čvist da budem,
bezmernu, neidljivu prriodu kroz Njegove oči da
primim
i ćelije sastava u vidljivisti istrošenog
milionma leptirova da predam
i onda, u more, mladje od vremena, da se slijem.


-----


Translated by Zorica Petrović and James Sutherland-Smith



HADRIAN, TO A LIKENESS, HIDDEN

To Thrace I have come,
not on account of Rome.
To Thrace I have come,
not on account of Latin festivals.
To Thrace I have come,
not on account of pompous expanses.
To Thrace I have come
for something quivering, inviting,
that has never existed in the senses and in reason before.
To Thrace I have come
on account of one wild spring.
I thought perhaps the one I seek
is still here,
the one similar to me,
the one I have postponed for too long
as just before death when the rings are removed in a manner slow and solemn    
or when with royal deliberation earthly vestments are set aside.
And thus searching for another nature
from a form far off, from a form with height, from a form with
warmth
to merge with me,
I have found the wilderness and its heart -
tribes, fire, rites unknown to the eye, ancient sacrifices.

I am Roman. I, too, know sacrifice - visible.
But this other, the one I seek
is waiting for me beyond the spheres, the universe and the gods known to me,
is waiting for this Thracian spring to burn my last carnal desire,
is waiting until the last garment of my old reason is scattered as ashes,
is waiting for me to be pure enough,
to receive an infinite, invisible nature through His eyes
and the cells of a system exhausted in visibility
to pass on to millions of butterflies
and then to flow into a sea younger than time.





Нема коментара: